ارزیابی پذیرش یادگیری سیار در دانشگاههای ایران

یادگیری سیار به فرآیند آموزشی اطلاق می شود که بدون نیاز به اتصال فیزیکی و پیوسته به کابل های شبکه و از طریق ابزار سیار و قابل حملی همچون رایانه های قابل حمل، تلفن های همراه، دستیار دیجیتال شخصی و غیره امکان آموزش و یادگیری را برای هر فرد در هر زمینه، هر زمان و مکان بدون محدودیت فراهم می سازد. در این پژوهش، عوامل موثر بر پذیرش دانشجویان در دانشگاه های ایران به عنوان جامعه ای مشتمل بر فراگیران سیستم های آموزشی، از خدمات یادگیری سیار مورد بررسی قرار گرفته است. ابتدا عوامل موثر بر پذیرش یادگیری سیار شناسایی شد و پس از مطالعه مدل های موجود در زمینه پذیرش، مدل مناسبی جهت بررسی مساله به عنوان مدل پایه انتخاب گردید و توسعه داده شد. سپس مدل موردنظر پس از تطبیق با شرایط مساله مورد آزمون قرار گرفت. جهت آزمون مدل، تحقیقی میدانی بر روی دانشجویان دانشگاه انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسش نامه بوده است و داده های حاصل با استفاده از تکنیک های آماری مورد تحلیل قرار گرفت. یافته های تحقیق وجود رابطه میان انتظار عملکرد، انتظار تلاش، عوامل اجتماعی، شرایط تسهیل گر، کیفیت خدمات سیستم و خودکارآمدی استفاده از ابزارهای سیار را با قصد استفاده از خدمات آموزشی سیار تایید می کند. همچنین در این مطالعه نقش تعدیل گری سبک یادگیری دانشجویان بر قصد استفاده، بر رابطه میان انتظار عملکرد و قصد استفاده و رابطه بین انتظار تلاش و قصد استفاده نیز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحلیل نشان می‏دهد که تفاوت معناداری میان سبک‏های یادگیری دانشجویان وجود ندارد. بنابراین امکان تطبیق تمام سبک های یادگیری با یادگیری سیار وجود دارد.